01 ~ Będę pierwszą

Stany zjednoczone jedno z największych mocarstw na świecie.
Bogactwo oraz różnorodność Parków Narodowych, kultowe miejsca, promowane przez hollywoodzkie produkcje filmowe oraz unikalny sposób bycia i życia w USA, sprawiają, iż spędzenie tam swoich wakacji czy urlopu jest marzeniem nie jednego z nas. A dla mnie? Ja mam to na co dzień. Od urodzenia mieszkam w tym kraju. Pomimo że moja matka pochodzi z Argentyny mogę nazwać siebie typową amerykanką, chociaż, że odziedziczyłam latynoską urodę. Oczywiście po mojej kochanej mamie. Ale do rzeczy. Nazywam się Violetta Castillo - córka właścicieli jednej z inżynierskich firm w USA. W przyszłości firmę ma przejąć mój brat - Theo. A co ze mną? Od czterech lat studiuje medycynę. W nie dalekiej przyszłości mam zamiar zostać chirurgiem. Myślałam nad kierunkiem przez całe cztery lata i doszłam do wniosku że to mnie najbardziej fascynuję. Często ludzie pytali dlaczego akurat chirurgia. Ja nie wiedziałam co odpowiedzieć. Dziś już mogę to wyjaśnić. Chcę pomagać ludziom. Banalne, ale tak jest. Lekarz to przydatny zawód, a ja pragnę widzieć efekty ciężkiej nauki.  Uczęszczam do jednej z najlepszych uczelni w Nowym Yorku razem z moimi dwiema przyjaciółkami z liceum amerykanką: Ludmiłą Ferro i włoszką: Francescą Caviglią. Jesteśmy przyjaciółkami odkąd tylko pamiętam. Zawsze trzymałyśmy się razem i mam nadzieję że tak zostanie już na zawsze. Chociaż że Lu wybrała kardiologię, a Fran ginekologię. W sumie i tak nie dostałybyśmy razem praktyk więc i tak by nas podzielili. Ostatni piąty rok medycyny to nie będą tylko wykłady i egzaminy. Czeka nas też rok praktyk w szpitalu który zechce nas przyjąć. W zasadzie już powinniśmy szukać odpowiedniego miejsca. Mamy na to czas do końca października. Czyli cały miesiąc wykładów, które zaczynają się już za tydzień. Na razie nie mam jeszcze wybranej kliniki ale dostałam już kilka propozycji, wiec chyba nie mam się o co martwić. Na pozór moje życie wygląda idealnie: kochający mnie rodzice, brat, pieniądze, przyjaciele, dobre studia. Jednak do szczęścia brakuje mi niczego innego jak miłości. W stałym związku nie byłam już od dobrych dwóch lat. Czasami zazdroszczę trochę Ludmile. Już od ponad roku spotyka się z bratem Fran - Federico. Obydwoje czuli już coś do siebie w liceum jednak potem Fede wyjechał a Lu zaczęła spotykać się z innymi chłopakami. Wrócił po trzech latach gdy znudziło mu się podróżowanie z ojcem i aktualnie tworzy z Lu zgraną parę. "Stara miłość nie rdzewieje" - jak to mówią. Głęboko wierzę że mnie też spotka kiedyś taka miłość jak Fede i Lu czy mojego brata który w najbliższym czasie ma oświadczyć się swojej dziewczynie - Natalii. Pomimo to i tak mogę nazwać siebie szczęśliwym człowiekiem.



Aktualnie zmierzam ku fontannie, która znajduje się w parku obok mojego apartamentowca. Chcę się zrelaksować, a przy okazji Marlen się wyszaleje do woli. Lubimy takie damskie wypady, zero mężczyzn, problemów czy stresów. Dziś mam zamiar pobiegać, później nie będzie na to czasu, a teraz... Ja wyjmuje neonowo różowe słuchawki z uszu i chowam IPhone'a do kieszeni mojej ulubionej bluzy. Związuję jeszcze włosy w niedbałego koczka i odliczam w duchu do trzech. Ruszamy sprintem. Ja oraz mój roczny maltańczyk mkniemy przez alejki pięknego parku, mijamy wiele osób aż wreszcie zatrzymujemy się przy celu naszej wyprawy - fontannie. Jest pięknie. Biorę kilka głębokich wdechów, czekam aż mój oddech się ureguluje. Nie mam kondycji, to fakt. Kucam przy mojej kochanej suczce i głaszczę, zasypując ją czułymi słówkami. Dawno nie miałam chłopaka, więc swoją miłość przelałam na Marlen. Siadam na ławce, a moją białą sunię spuszczam ze smyczy, patrzę jak biega i bawi się z innymi zwierzakami. Ma tyle energii, jak dziecko.
Zastanawiam się kiedy ostatni raz miałam tyle wolnego czasu. To tylko cisza przed burzą, jaką jest piąty rok studiów. Unoszę podbródek ku słońcu. Dziś nie jest najcieplej, ale mi to odpowiada. Z moich rozmyślań wyrywa mnie siła uderzenia. Auć. Jak ci ludzie chodzą! Nabieram powietrza w płuca i już mam nakrzyczeć na winowajcę kolizji, gdy rozpoznaję znajomą twarz.
- Witaj przystojniaku, jak płynie życie bez twojej cudnej siostry - Theo patrzy na mnie z radością. Miło, że się spotkaliśmy. Dwa lata temu wyprowadziłam się z rodzinnego domu i strasznie tęsknie za moim starszym braciszkiem.
- Hej moja mała ślicznotko. Co słychać? - Znam brata jak własną kieszeń i wiem, że nie obchodzi go za bardzo moja odpowiedź. No to ma problem, bo postanawiam się mu wygadać. Czy tylko chce czy nie.
- Tęskniłam. Chodź, porozmawiamy u mnie. Co ty na to? - pytam, dając mu do zrozumienia ,że musi się zgodzić. Widzę jak szatyn próbuje coś powiedzieć by pewnie wyminąć się od spędzenia kolejnych kilku godzin słuchając mojego ględzenia wiec ciągnę go za sobą za rękę. Po drodze zabieram Marlen i we trójkę kierujemy się w kierunku mojego apartamentu.
Brat wychodzi chwilę po dwudziestej pierwszej, a ja kieruje się do łazienki, a potem najlepszego mebla jaki kto kolwiek mógł stworzyć - łóżka. Przed zaśnięciem myślę o przyszłości, uświadamiam sobie, że za ,,chwilę'' nowy rok studenci. I zasypiam, ukołysana przez miejski gwar.

***

Pamiętam jak byłam jeszcze małym dzieckiem i opiekowałam się ciężko chorą babcią, która zmarła gdy miałam 14 lat.W późniejszym stadium choroby miała problemy z mową przez nie wiele osób potrafiło ją zrozumieć. Nie wiem dlaczego ale byłam jedynym domownikiem który umiał się z nią dogadać. Spędzałam z nią bardzo dużo czasu słuchając jej różnych opowiadań. Sama do końca nie wiem czy to co mówiła było prawdziwe czy nie ale bardzo mnie fascynowało. Oprócz tego byłam jedyną osobą której mogła się zwierzyć praktycznie ze wszystkiego. Spoglądam właśnie na mówiącą przez cały czas podczas moich rozmyśleń Ludmiłę i z pewnością mogę powiedzieć że blondynka bardzo mi ją przypomina. Co prawda nie jest na nic chora, ale ma równie dobre serce jak ona. Do tego ją też czasami trudno zrozumieć. Jest straszną gadułą i w dodatku plotkarą ale to Ludmiła i dlatego ją kocham.
- Violu czy ty mnie w ogóle słuchasz? - jej głos przywraca mnie do rzeczywistości.
- Przepraszam zamyśliłam się - mówię zgodnie z prawdą, upijając łyk naszego ulubionego czerwonego wina. Rzadko kiedy kłamie a już na pewno nie okłamuje przyjaciół.
- Och Vils... wróć na ziemie. Mówiłam o tym że nie wiem co kupić Fede na pierwszą rocznice.
- Ach... no rzeczywiście już niedługo minie rok jak jesteście razem - uśmiecham się. - Wiesz.. - nagle do salonu wparowuje Francesca która przerywa moją wypowiedź.
- Zerwałam z tym dupkiem - mówi chowającą klucze do swojej czarnej torebki. Obie - Fran i Lu mają po komplecie kluczy od mojego mieszkania na wypadek.."czegoś".
- Co się stało? - zadaję pierwsza pytanie.
- Ma żonę i w dodatku dziecko. - wzdycha i siada na przeciwko nas, na białym,skórzanym fotelu.
- Dla ciebie chyba nic nowego - mówi ironicznie Ludmiła.
- Co ja poradzę że mam skłonność do takich dupków - włoszka od dłuższego czasu umawia się z różnymi, nowo poznanymi facetami. Jak sama mówi nie szuka stałych związków i żyję chwilą. - A no właśnie mam newsa! - piszczy nagle rozbudzona. - Dowiedziałam się dzisiaj od dziewczyn z naszego roku że profesor Kidman jest na zwolnieniu lekarskim na dwa miesiące. Nigdy nie zgadniecie kto będzie go zastępować!
- Mam nadzieję że nie żadna upierdliwa baba. - śmieje się Lu.
- Leon Verdas - mówi wam to coś? - rozsiada się wygodniej w fotelu.
- Aaaa! - krzyczy L. - Ten Leon Verdas?  Młody geniusz i przyszły najlepszy chirurg w kraju który ma przyjąć klinikę po ojcu? - mówi piskliwym głosem coraz bardziej podniecona.
- Tak! - teraz już piszczą obie a ja nie mam pojęcia o co chodzi.
- Kto to jest Leon Verdas? - przerywam im tą jakże wspaniałą chwilę.
- No chyba sobie jaja robisz?! Nie wiesz kto to jest? - wydzierała się zafascynowana blondynka. Kiwam przeczącą głową.
- Wiem tylko że ta cała klinika to jedna z najlepszych w naszym kraju i tyle.
- Kobieto gdzie ty żyjesz? Ostatnie dwa miesiące nie mówi się w mediach o niczym innym jak o przystojnym synu Verdasa który za niedługo ma przejąć firmę.
- Coś tam słyszałam ale nie rozumiem czym się tak ekscytujecie.
- Widziałaś go kiedyś? Gdybym mogła już dawno bym się z nim przespała - mówi rozmarzona Fran.
- Ja też gdybym nie miałam chłopaka - mówi i wyciąga swój telefon, w którym coś wpisuję. Po chwili podaje mi go. Spoglądam na wyświetlacz i widzę przystojnego szatyna, w garniaku na tle kliniki.
- No niezły - komentuję. - Już widzę te nasze wykłady, jak wszystkie dziewczyny będą uwodzić go wzorkiem  gdy on będzie wykładał - kpię.
- Będę pierwszą która go uwiedzie - odzywa się brunetka.
- Jest w ogóle wolny?
- Jest - oznajmia Ludmiła - Zresztą to czy ma kogoś czy nie to dla Fran żadna przeszkoda - śmiejemy się. Wieczorem gdy jestem już sama wyszukuję informacji o całym tym Verdasie. Ma 27 lat i skończył studia rok wcześniej niż inni i od razu zaczął osiągać sukcesy w klinice ojca która swoją drugą już o kilku ładnych lat jest jedną z najlepszych na świecie. Marzenie każdego chirurga by móc tam pracować i moje też. Po oglądnięciu kilku jego zdjęć muszę przyznać dziewczyną rację - jest cholernie przystojny. Ale znając życie jest pewnie gburowatym dupkiem zapatrzonym w siebie. Nic dziwnego że nie ma dziewczyny.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Witam was bardzo serdecznie na naszym nowym blogu!
Nawet nie wiecie jak bardzo jaram się tym wszystkim!!
Już od pewnego czasu myślałam nad podjęciem współpracy z kimś :)
No i od dzisiaj oficjalnie będziemy prowadzić bloga z moją kochaną Mellon Mell! <3
Loving can mend your soul - nieprawdaż że tytuł bardzo pasuje do opowiadania? "miłość może uleczyć twoją duszę" a tu tematyka lekarska ;)
Mam nadzieje ze nasz pierwszy rozdział się wam spodobał ;)
Zapraszam również do oglądniecia zakładek.
Opinie pod nimi mile widziane ;)
Czekam na opinię :)
Aaa a jak podoba wam się szablon?
Nam bardzo wykonała nam go Hope z szabloniarni ;)
Bardzo utalentowana osóbka ;*
Do zobaczenia za tydzień.
Angelika :*

Czołem laleczki! ^-^
Tu Mell. Będziemy sobie współpracować i tworzyć dla Was nowe cuda z Angeliką ♡
Napewno znacie... Ja również zapraszam do zwiedzenia naszego bloga oraz skomentowania rozdziału.
Czekamy na opinię.
Melloniasta:*